Elk jaar wil ik nieuwe dingen leren, de ene keer over filmen of monteren, de andere keer over ondernemen en marketing en dan weer over persoonlijke ontwikkeling. Nu volg ik twee trainingen, een over storytelling in video’s en ook een training van Michael Pilarczyk. Hij vergelijkt het leven met een schaakspel: ”Onze tegenspeler is de tijd. En van de tijd heeft nog nooit iemand gewonnen. Vaak wachten we tot een deadline in zicht komt voordat we in actie komen. We stellen uit tot het laatste moment en op de valreep haasten we ons om het werk nog net op tijd gedaan te krijgen.” Tja, hoe herkenbaar is dat? Is dat niet wat we doen met veel klussen op het werk, maar ook privé? En dan zeggen we vol adrenaline: „Hè hè, gelukkig, het is toch weer gelukt!” Maar is dit nou echt de fijnste manier van werken, van dingen doen? En levert dit het beste resultaat op?
De laatste deadline
Verder zegt Michael Pilarczyk nog dit: „Maar bij die laatste deadline is er geen tijd meer.” Tja, of je nou wilt of niet, vroeger of later krijgt iedereen te maken met het einde van zijn leven, de laatste deadline. We weten niet wanneer die is, maar is het niet een goed idee om hierover toch al eerder eens na te denken? Met elkaar erover te praten en op tijd om zaken te regelen? En niet alleen materiële zaken maar ook mindere concrete zaken als herinneringen, levenslessen en familiegeschiedenis. Zijn deze zaken uiteindelijk niet waardevoller dan al het andere?
Wanneer kom jij in actie?
Mensen komen vaak pas bij mij voor een levensverhaal op film als ze horen dat een dierbaar familielied ernstig ziek is en waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft. Of als ze zien dat een ouder achteruit gaat en langzaam verandert in een oude man of vrouw. Of pas ná het overlijden van de ene ouder als kinderen zich realiseren dat ze deze ouder eigenlijk nog heel veel hadden willen vragen. En het kan, dat je er dan pas over nadenkt, maar waarom leg je niet al eerder mooie verhalen uit het verleden en bijzondere herinneringen vast? Als iemand nog fit en vitaal is?
Denk er in ieder geval over na
Wat ik wil bereiken met deze blogs, is je hiervan
bewust maken. Als je dierbaren nog leven, kom dan in actie. Bijvoorbeeld als je herinneringen wilt bewaren of hun persoonlijke ervaringen uit de vorige eeuw wilt vastleggen. Of als je iets wilt weten over je eigen achtergrond en familiegeschiedenis of als je de band van je ouders met hun kinderen en kleinkinderen wilt verbeteren. Als je meer weet over hun leven, heb je vaak nog meer begrip en respect voor elkaar. Waarom zou je daarmee wachten?
Ik heb zelf helaas te lang gewacht
Mijn moeder overleed onverwacht in 2001 op 61-jarige leeftijd aan de gevolgen van lymfeklierkanker. Maar dat zagen we niet aankomen, omdat ze goed reageerde op de behandeling. Zowel mijn broer als ik was op vakantie toen ze ‘ineens’ overleed. Ik had er niet over nagedacht dat ze zo jong al zou overlijden. Mijn vader heeft nog meer dan 15 jaar geleefd en leefde eigenlijk zo rustig zijn leven dat we zijn laatste deadline ook niet zagen aankomen. Van de ene op de andere dag was zijn leven voorbij, zonder ziekbed zoals hij het graag wilde. Ik was wel begonnen met het filmen van zijn levensverhaal maar op zijn verzoek knipten we het filmen in stukjes. Zijn levensverhaal op film heb ik niet af kunnen maken, helaas…
Pak nu je kans
Laat mij je helpen om een videoportret te maken van je vader of moeder. Mijn hulp kan variëren van tips om je op weg te helpen tot het maken van de film van hun levensverhaal. Of iets daar tussen in. Met een mooi en uniek videoportret van je ouders blijft een deel van hun verhalen en herinneringen bewaard. Een persoonlijk en waardevol document, niet alleen voor je ouders, maar ook voor alle kinderen en kleinkinderen van je ouders. Je ziet ze bewegen, hoort ze praten en lachen, zo herkenbaar en zo vertrouwd! En dat alles terwijl ze verhalen vertellen over hun en jouw leven! Wie wil dat nou niet…
