Tot z’n tachtigste was mijn vader zeer actief in het schoolbestuur van onze lagere school en bij de roeivereniging waarvan hij al zijn hele leven lid was. Maar na zijn tachtigste verjaardag die we nog groots gevierd hebben, trok hij zich langzaam terug. Hij kreeg wat lichamelijke klachten, ging wat vaker naar de huisarts, soms naar het ziekenhuis. Tot zijn vijfentachtigste verjaardag verliep zijn leven kalm. Hij was het liefst gewoon thuis maar bleef wel zeer geïnteresseerd in zijn kinderen en kleinkinderen. Trots als een pauw was hij toen zijn oudste kleinkind het diploma haalde voor de middelbare school. Hij had niet verwacht dat hij dat nog zou meemaken. “Maar opa”, zei het oudste kleinkind, “u wordt toch wel honderd!?” En ja, eigenlijk vonden we dat allemaal geen vreemde opmerking. En toch is hij kort na zijn 85e verjaardag overleden. Ineens was hij er niet meer.
Leven jouw ouders of grootouders nog en heb je goed contact met ze?
Fijn als dat zo is! Heb je regelmatig een mooi gesprek met ze? En ga je wel eens met ze op stap? Of lukt het vaak niet om zo veel tijd met ze door te brengen als je zou willen? Door je eigen drukke leven of omdat ze wat verder weg wonen? Mijn advies is om ze te koesteren. Het zijn vaak oudere mensen, die steeds kwetsbaarder worden, ook al heb je het misschien niet meteen in de gaten.
Alleen wat spullen maar geen verhalen meer…
Nu ben ik wees en heb ik samen met mijn broers ons ouderlijk huis leeg gemaakt. Behalve veel oud huisraad kwamen we ook persoonlijke dingen tegen. Mijn vader had heel veel bewaard. Stapels oude agenda’s van mijn vader, kasboeken waarin mijn moeder jarenlang had opgeschreven hoe ze het huishoudgeld besteedde. Maar ook fotoboeken en rekken vol met dia’s die onze vader vooral in onze jeugd gemaakt had. En ook een boek met stambomen van zijn familie en allerlei lijsten met namen van verre neven en nichten waarover hij wel eens wat verteld had. Maar we kunnen hem niet meer vragen hoe het precies zat…
Waarom vertel ik je dit allemaal?
Ik gun jou dat je herinneringen wel kunt bewaren. Daarom maak ik videoportretten van mensen die hun levensverhaal vertellen. Je hebt vast wel eens gehoord dat mensen een boek maken over hun leven? Dat kan ook, maar ik heb ervoor gekozen om mensen te filmen die over hun leven vertellen. Hoe mooi is het om je moeder, vader, oma of opa te zien en te horen vertellen over hun leven. Hun lach, mimiek en bewegingen… Als je foto’s hebt, die bij het verhaal passen, dan monteer ik die in de film. Die maken het levensverhaal nog mooier en sprekender. Op die manier krijg je een prachtig videoportret van mensen die je dierbaar zijn. Een herinnering die ook later voor kinderen of kleinkinderen van onschatbare waarde is. En dat kan ik voor je doen in één dag!
Vind je levensverhalen interessant?
Als je dit interessant vindt, onderzoek dan op mijn website de mogelijkheden van een levensverhaal of doe eerst de gratis levensverhaal-check.
Ik ben Marjolijn van der Veeken, gediplomeerd documentairemaker en tekstschrijver. Zelf weet ik hoe groot het gemis is en hoe groot de leegte is na het overlijden van dierbare familieleden, zoals grootouders en ouders. Als er geen tastbare herinneringen en verhalen meer zijn, als ze hun levensverhalen niet hebben doorgegeven.
Daarom is mijn missie om levensverhalen vast te leggen op video. Ik wil speciale herinneringen aan dierbaren creëren door video’s te maken van hun levensverhalen. Hierbij combineer ik mijn eigen ervaringen van het verlies van mijn ouders met mijn passie om met video en het monteren van video en foto’s mooie, blijvende herinneringen te maken.
