Donderdagmorgen was ik bij de boekpresentatie van Simone Levie. Sonja Barend was daar te gast. Sonja vertelde over de gasten die zij destijds interviewde in haar televisieprogramma. Dat waren vaak ook gewone mensen, niet alleen maar BN’ers. Deze mensen vonden het leuk om te vertellen over iets wat hen bezig hield in hun leven.
Laatst moest ik ineens denken aan mijn oma. Ik was nog jong toen ze overleed en weet eigenlijk maar heel weinig over haar. Bekijk hieronder mijn video. Wat weet jij over het leven van je ouders en grootouders? Denk jij hierover ook wel eens na? Doe dan nu de gratis levensverhaal-check en bekijk welke nieuwe inzichten je hierdoor krijgt. Of wil je een afspraak maken om met mij te overleggen over de mogelijkheden of jouw eigen ideeën? Leuk! Dat kan natuurlijk ook. Ik ben Marjolijn van der Veeken en ik maak video’s van levensverhalen. Dat zijn persoonlijke […]
Dit keer heb ik geen blog geschreven maar een korte video gemaakt over mijn werk als videomaker van levensverhalen. Wat voor band heb jij met familie? En wat weet je eigenlijk van dierbare familieleden? Weet je genoeg of wil je eigenlijk wel meer weten? Het gaat tenslotte ook om jouw familiegeschiedenis. Welke verborgen verhalen wil jij nog ontdekken? Bekijk eerst mijn video hieronder of doe meteen de gratis levensverhaal-check.
Linda wilde het heel graag. Iets tastbaars maar vooral iets heel persoonlijks bewaren van haar tante. Ze zag hoe snel ze ineens achteruit ging. Maandenlang was ze vrij stabiel geweest en nu ineens… Linda was erg geschrokken. Ze had nog zoveel plannen. Haar tante wilde nog een keer terug naar Friesland waar ze haar jeugd had doorgebracht. Maar nu leek dat allemaal onhaalbaar.
Mijn vader was 70, toen mijn moeder overleed. Na een verdrietige periode lukte het hem om zijn leven weer op te pakken. Hij had een goede gezondheid maar het alleen zijn en het alleen eten, dat viel hem zwaar. Gelukkig had hij veel kennissen en was hij een graag geziene gast. Tot zijn 80 ste was hij sterk en gezond. Daarna trok hij zich langzaamaan terug. Ik had er nooit echt over nagedacht, dat hij er ineens niet meer zou zijn. Anders had ik hem wel eerder gefilmd.
Verdwaasd en met tranen in mijn ogen staarde ik voor me uit met de telefoon in mijn hand. Twee dagen geleden hadden we gedag gezegd. Gedag omdat we een weekje op vakantie gingen. Toen leek er nog niets aan de hand. Ja, ze was wel moe, maar dat was ze meestal na een chemokuur. Ze wenste ons een fijne skivakantie. En nu belde mijn vader mij in Oostenrijk om te zeggen dat mijn moeder overleden was. Néé, hoe kon dat nou… Dat kon toch niet waar zijn… Mijn moeder!
Peter staarde door het raam. Hij dacht aan zijn moeder bij wie hij net op visite was geweest. Wat was ze een wijze en sterke vrouw. Samen met zijn vader en andere familieleden was ze in de vorige eeuw naar Nederland gekomen en hadden ze hier een leven opgebouwd. Familie is heel belangrijk in de Indische cultuur en Peter was blij dat ze zo’n goede band hadden. Wat hem wel verdrietig maakte, was dat zijn moeder en ook haar broers zo mondjesmaat antwoord gaven op vragen over het verleden. Hoe fijn zou het zijn om de hele geschiedenis van zijn […]
Andrea had al zeker vijf jaar klachten voordat begin vorig jaar duidelijk werd dat ze ongeneeslijk ziek was. Toen ze dat hoorden, maakten zij en haar man Frans eigenlijk alle rouwfasen door. Boosheid, verdriet en uiteindelijk berusting. Andrea is altijd zoveel mogelijk blijven doen. Samen hebben ze nog prachtige reizen gemaakt door Canada en Zuid-Afrika. Daarvan heeft Andrea echt intens genoten.
Oma Annie zette haar fiets in de schuur. Ze had net een heerlijke middag gehad op de tennisclub met haar vriendinnen. Ze hadden lekker getennist en daarna natuurlijk gezellig wat gedronken. Echt genieten zo’n zomerse dag. En morgen een rondje fietsen met haar beste vriendin. Het leven was mooi, ook al werden ze allemaal wel ouder. Alleen erg verdrietig was dat ze haar jongste dochter en twee kleinkinderen zo weinig zag. Sinds ze naar Hong Kong verhuisd waren, hadden ze maar weinig contact. Vooral de jongste, Daan, had zijn oma nooit echt leren kennen.
Monica staarde met betraande ogen naar buiten. Ze had net een telefoontje gekregen van het verzorgingstehuis waar haar moeder sinds 3 maanden woonde. Niet te geloven dat het zo snel was gegaan. Gelukkig had ze nog zo lang in haar eigen huis kunnen wonen. Ook al had de dementie haar steeds vergeetachtiger gemaakt, zolang ze haar dagelijkse wandelingetjes door haar eigen buurtje kon maken was ze gelukkig geweest. Nu moest Monica een begrafenis regelen zonder dat ze wist wat haar moeder precies wilde. Ze wist alleen dat ze begraven wilde worden in haar geboortedorp in Oostenrijk.
